Quantcast
Channel: City life in Afrika
Viewing all articles
Browse latest Browse all 10

De stad een dansfeest

0
0
Dansen op de blote voeten op mijn afscheidsfeest (Foto: Femke van Zeijl)

Dansen op de blote voeten op mijn afscheidsfeest (Foto: Femke van Zeijl)

Toen ik voor het eerst in het Dioula welkom werd geheten, dacht ik dat ik werd uitgenodigd om te dansen. ‘Adancé‘ klonk in mijn oren als het Franse ‘dansez‘. En ook al weet ik inmiddels de echte betekenis, voor mij houdt de welkomstgroet die ik in Bobo zo vaak hoorde nog steeds verband met dansen. Ik heb dat dan ook nergens in Afrika zoveel gedaan als hier.

Mijn afscheid van Bobo Dioulasso was vanaf vorige week woensdag een langgerekt dansfeest. Het begon met het allesoverheersende Ivoriaanse discoritme coupé décalé onder het rieten dak van maquis Tharkay. Donderdagavond was de dansles in Centre Siraba van Cyprien, de lange dansleraar die ondanks een fikse voetblessure niet rustig aan lijkt te kunnen doen. De salsa-party in Bar Touba vlakbij het treinstation was vrijdag aan de beurt. Een avond nostalgie voor bestropdaste Bobolese heren op leeftijd en hun echtgenotes in glanzende Afrikaanse jurken.

‘Femke, la muze!’ schalde DJ Cool, die ik eerder interviewde, zaterdagavond door de boxen toen ik de dansvloer opging van l’Entente. Ik probeerde onverschillig te blijven kijken bij deze publieke lof, zoals ik de bekende muzikanten had zien doen die werden bezongen, maar ben aanmerkelijk minder cool dan zij dus stond uiteindelijk breed grijnzend te dansen.

Zondagmiddag voegde ik me bij de vele anderen die nog niet van ophouden wisten voor de matiné dansant in l’Océan Atlantique. Zelfs in Ouagadougou ging ik nog even naar een danstent – om te ontdekken dat daar de avond veel later begint dan in Bobo en de vloer zodoende urenlang leeg blijft.

Hoogtepunt was het afscheidsfeest zaterdagmiddag dat Kadi organiseerde, met wie ik de afgelopen weken heb gedanst. De djembés en doumdoums klonken urenlang door de wijk, de voeten van de danseressen ploften ritmisch in het zand en de muzikanten speelden zich in het zweet. Alle mensen met wie ik de afgelopen anderhalve maand te maken had waren erbij: Béatrice, de couturière, fotograaf Nestor, bronsgieter Solo, mijn gastvrouw Yacine, zanger Zanké, percussionist Fatié, danseres Kadi…

Maputo, de Mozambikaanse hoofdstad, is al jarenlang mijn favoriete stad in Afrika. Maar ze heeft fikse concurrentie gekregen van Bobo Dioulasso; het enige dat Bobo mist is de zee.

Het wringt dat je het zo naar je zin kunt hebben op een plek waar de armoede zo alomtegenwoordig is. Met een bevolking die nauwelijks is geschoold, grotendeels analfabeet en waarvan meer dan de helft leeft onder de armoedegrens, is Burkina Faso één van de armste landen ter wereld. Als de Bobolezen zingen, dansen en muziek maken, doen ze dat dan ook vaak om hun ellende te vergeten. Maar ze delen wel uitbundig in de vreugde die ze ondanks alles daarin vinden. Dat maakt het leven in Bobo zo aanstekelijk.


Viewing all articles
Browse latest Browse all 10

Latest Images

Trending Articles



Latest Images